Η Μαρία μας, έφυγε!
Ένας άγιος ασκητής ο αββάς Σισώης, όταν βρέθηκε μπροστά στον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου φώναξε: «Ωρών σε τάφε δειλιώ σου την θέαν και καρδιοστάλακτον δάκρυ χέω, χρέος το κοινόφλητον… βαβαί θάνατε!! Τις δύναται φυγείν σε»;
Βλέπουμε πως ο θάνατος είναι η «μεγαλύτερη δικαιοσύνη» στη ζωή μας. Γιατί κανείς, πλούσιος, φτωχός, βασιλιάς ή ζητιάνος δεν μπορεί να τον αποφύγει. Και για όσους δεν πιστεύουν, ο θάνατος είναι το ΤΕΛΟΣ. Για όσους όμως πιστεύουν ο θάνατος είναι η ΠΥΛΗ προς την αιωνιότητα.
Έτσι και η ζωή μας ολόκληρη είναι ένας αγώνας και μια ευκαιρία για να «δώσουμε εξετάσεις» για την άλλη ζωή. Και η Μαρία μας, αξιοποίησε αυτήν την ευκαιρία με τον καλύτερο τρόπο: Θυσιάστηκε κυριολεκτικά για τους ανθρώπους, για τα άρρωστα παιδιά, που φρόντιζε και για τους γονείς , που παρηγορούσε.
Με ανιδιοτέλεια, με αρχοντιά, με αξιοπρέπεια…
Ο καθένας μας έχει κάτι να πει γι’ αυτά:
-Οι γιατροί της κλινικής για τα ατέλειωτα ξενύχτια της κοντά στα διαβητικά παιδιά
– Τα άρρωστα παιδιά για τη μεγάλη αγάπη της που ξεχείλιζε έξω από τα στενά όρια του ιατρείου και έφτανε μέχρι τις κατασκηνώσεις, που είχε οργανώσει με προσωπικό μόχθο και θυσία.
– Οι συγγενείς και φίλοι της, για την ήρεμη σιωπή της, ιδιαίτερα στις τελευταίες ημέρες της, επειδή απλά δεν ήθελε να γίνει βάρος σε κανέναν.
Η Μαρία μας στη συνείδηση όλων μας πήρε ΑΡΙΣΤΑ στις «εξετάσεις της ζωής». Για αυτό και πέρα από την ανθρώπινη θλίψη, έχουμε την παρηγοριά και την ελπίδα ότι θα ανταμειφθεί επάξια για τον καλό αγώνα της.
Έτσι οι συγγενείς, οι φίλοι της, η αγαπημένη της Χριστίνα, που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος το στήριγμα και ο άγγελος για τη μανούλα της , όλοι εμείς, ας έχουμε την πεποίθηση πως η Μαρία θα αξιωθεί της αιώνιας χαράς του Παραδείσου!